Co atakuje i zjada pająki? Przedstawiamy gliniarza naściennego

Jak wygląda gliniarz naścienny i skąd taka nazwa?

Jak już zostało wspomniane wcześniej gliniarz należy do os z rodziny grzebaczowatych, to owad całkiem sporych rozmiarów, mierzący około 2-3 cm. Jego głowa, tułów i odwłok są w kolorze czarnym i pokryte drobnymi włoskami, z kolei nasadowe człony czułek i w większej mierze odnóża są jaskrawo żółte. Charakterystyczny jest również długi i żółty stylik, który łączy tułów z odwłokiem. Z racji tego, że samica swoje gniazda lepi z mułu i gliny, które zbiera z brzegów zbiorników wodnych, oraz umieszcza je zazwyczaj na ścianach budynków lub w ich szczelinach konstrukcyjnych nazywana jest tak a nie inaczej – gliniarzem naściennym.

Jak wygląda tryb życia gliniarza?

Szczerklina pająkówka jest osą samotną, nie przywiązuje się do gniazda i nie broni go. Dorosłe osy często obserwowane są na kwiatach z rodziny baldaszkowatych gdzie szukają swoich ofiar, w głównej mierze pająków. Ale po kolei. Samica gliniarza lepi z gliny gniazda, które przypominają dzbanuszki, tam składa jaja. Następnie szuka pająków czy innych mniejszych owadów, żądli je (nigdy nie zabija), przez co zostają one sparaliżowane i unieruchomione. Dlaczego ich nie zabija? Z prostej przyczyny: sparaliżowane owady na dłużej zachowują swoją „świeżość”, a przecież muszą trochę poczekać aż z jaj wylęgną się larwy. Do jednego gniazda osa znosi nawet do 15 sztuk pająków, gromadzi swego rodzaju zapasy na całą zimę. Po zimie dochodzi do przepoczwarzenia, latem już dorosły owad wygryza się z gniazda i tak zaczyna się nowy cykl życiowy gliniarza.

Gliniarz naścienny. Czy jest się czego bać?

Jej wygląd może budzić niepokój, jednak z natury szczerklina jest płochliwa i niegroźna dla człowieka. Nie atakuje ludzi, jednak kiedy poczuje się zagrożona może użądlić, dlatego nie próbujmy łapać ją rękoma. Użądlenie nie jest podobno zbyt bolesne, a co najważniejsze – niegroźne dla zdrowia i życia człowieka.