Biedny był rzepak, biedna jest i kukurydza.

Dorosłe chrząszcze żyją długo, jedna samica w ciągu swojego życia potrafi złożyć nawet 400 jaj. Składa je do znajdującego się w glebie rozkładającego materiału roślinnego. Jaja są owalne, podłużne i w kolorze śnieżnobiałym bądź biało-kremowym. Z jaj wylęgają się larwy, dla których gnijące ziarno, pasza czy kolba kukurydzy to idealne środowisko do rozwoju. Larwy urazka są koloru kremowego, ich główka jest jasnobrązowa, podobnie zresztą jak zakończenie odwłoka. Ich ciało jest wydłużone i walcowate, posiadają 3 pary odnóży tułowiowych i osiągają do 8 mm długości. Kolejne stadium to poczwarka, która wyglądem przypomina dorosłego chrząszcza – początkowo ma kolor biały, a wraz z rozwojem ciemnieje.

Dorosłe osobniki żerują na dojrzewających, a nieraz uszkodzonych owocach, takich jak jagody, jabłka czy pomarańcze. Spotykane są także na warzywach – pomidorach i melonach, no i na kukurydzy, stąd ich przydomek – kukurydziany. Dorosłe chrząszcze zimują – ukrywają się pod korą, w spękaniach kory drzew czy w glebie. W Polsce urazki spotkać możemy na łąkach, nad stawami, w parkach, sadach i ogrodach warzywnych. Może się zdarzyć, że zobaczymy je w kamieniołomach i na wielkomiejskich ulicach. W Polsce uznawane są przede wszystkim za szkodniki kukurydzy.

Najbardziej szkodliwym stadium rozwoju urazka jest postać dorosła, chrząszcz. Żerując na kolbie kukurydzy uszkadza ją, wgryzając się do niedojrzałych zawiązków ziarniaków. Uszkadza także wierzchnią część okrywy liściowej (zatem swoje żerowanie rozpoczyna od szczytu kolby i posuwa się do dołu). W wyniku jego działalności kolba kukurydzy często zostaje wtórnie zaatakowana przez grzyby pleśniowe. To, co go przywabia to zapach fermentujących, uszkodzonych ziarniaków. Warto zaznaczyć, że urazek kukurydziany pojawia się na stanowiskach z uprawą kukurydzy, na których swoją szkodliwą działalność zaznaczyła już wcześniej omacnica prosowianka (to jeden z głównych i dobrze znanych rolnikom szkodników kukurydzy).