Na horyzoncie kłopotek czarny spondylis buprestoides

Kłopotek czarny osiąga maksymalnie 2,5 cm długości, jest krępej i mocnej budowy ciała, wyposażony w krótkie i dość grubawe czułki, co za bardzo nie pasuje do opisu rodziny kózkowatych (ich ciało jest smukłe i zwężające się ku tyłowi, czułki cienkie i bardzo długie). Przydomek czarny świadczy o niczym innym, jak o ubarwieniu kłopotka, które jest niemal całe czarne, smoliste. To, co go jeszcze odróżnia od innych kózkowatych, to potężne i mocne żuwaczki, z których bardzo chętnie korzysta (może zatem boleśnie uszczypnąć).

Kłopotka spotkać można głównie w lasach sosnowych oraz mieszanych, a także w tartakach. Wzmożoną ich aktywność można zauważyć od połowy czerwca do końca sierpnia. Wtedy też chrząszcze wzbijają się w powietrze w poszukiwaniu swoich partnerów, ponieważ to gody zajmują znaczną część ich życia. Prawdę mówiąc, kłopotek to nie najlepszy lotnik, zdarza mu się zderzyć w trakcie lotu z różnymi przeszkodami i wtedy z kretesem spada na ziemię, nieruchomieje i pokazuje swoje silne żuwaczki, w razie gdyby napatoczył się jakiś niemiły gość. Jeśli chodzi o poruszanie się po ziemi, to też jest niezwykle niezdarny, choć z racji swojej silnej postury przypomina trochę czołg, któremu niestraszne są żadne przeszkody. Samica składa jaja (w sumie ok. 150) w korzeniach drzew, kilka sztuk na raz (od 2 do 6 jaj), a po około 20 dniach wylęgają się z nich larwy, które rozpoczynają swój żer. Wgryzają się w korę, a kolejno żerują głębiej, między korą a drewnem. Wydrążone przez nie chodniki wypełnione są mączką z kory i drewna, dość silnie ubitą. Z czasem larwy przechodzą w stan tzw. przedpoczwarki, kolejne stadium to poczwarka i w końcu dorosły chrząszcz (przebywa on jeszcze w kolebce poczwarkowej przez około tydzień czasu, w zależności od warunków klimatycznych).

Żerowanie na starych pniakach i korzeniach, nie ma większego znaczenia, dlatego kłopotek nie jest zaliczany do groźnych szkodników drewna.