Nornik

Nornik polny. Budowa, gatunek i charakterystyka.

Nornik jest gryzoniem z rodziny chomikowatych. Ten najbardziej popularny to nornik zwyczajny, inaczej nornik polny albo polnik (Microtus arvalis). Długość jego ciała wynosi od 8 do 10 cm, ogon jest dosyć krótki i mierzy od 3 do 4,5 cm, a waga waha się w granicach 15 do 40 gram. Ciało nornika jest krępe i walcowate, jego uszy są dobrze widoczne. Z kolei sierść jest miękka i krótka, na grzbiecie ma ona barwę szarą lub żółto-szarawą, z kolei na spodzie przybiera barwę srebrzysto-szarą lub żółtawo-popielatą. Młode osobniki mają zazwyczaj ciemniejszą sierść.

Nornik jest ruchliwy zarówno w ciągu dnia, jak i nocą, jednak największą aktywność wykazuje przed zachodem i wschodem słońca. Naturalnymi wrogami nornika są lis, łasica, gronostaj, ptaki drapieżne i krukowate, sowy, a także mewy i dzierzby. Nornik zwyczajny występuje w Europie i Azji, w Polsce jest bardzo pospolity. Zamieszkuje tereny otwarte, takie jak pola, łąki, ogrody i nieużytki, spotkać go można również na brzegach lasów, w uprawach leśnych, na wyrębach i polanach leśnych. W okresie zimowym norniki skupiają się głównie na łąkach, odłogach, miedzach, przydrożach, rowach i brzegach lasów (część norników przenosi się do drewnianych zabudowań znajdujących się w ogrodzie), z kolei wiosną przenoszą się na pola.

Swoje nory budują w miejscach pokrytych roślinnością i dobrze nasłonecznionych. Tworzą liczne korytarze ziemne, spiżarnię i gniazdo, które wyścielają sianem. Wokół otworów wylotowych widoczne są „łysiny”, które powstały na skutek powygryzania przez nornika pobliskich roślin.

Norniki zjadają rośliny – w pierwszej kolejności te bezpośrednio przy otworze wejściowym do nory, a po ich zjedzeniu przemieszczają się dalej w poszukiwaniu pożywienia. Żywią się trawą, marchwią i burakami, w okresie jesiennym i zimowym zjadają ziarna i nasiona chwastów, pędy, liście i korzenie różnych roślin, które wcześniej nagromadziły w swoich spiżarniach (potrafią zebrać do 3 kg zapasów żywności).